Niemiecka lokomotywa z polskimi wagonami Foto: Piotr Chorąży	Pędzi czerwony pociąg Foto: Piotr Chorąży	Wśród traw Foto: Jakub Rakus
Brudna i wymazana jak u nas - stacja Zschortau Foto: Piotr Chorąży	Zamurowana nastawnia Foto: Piotr Chorąży	Piękny długi ICek Foto: Piotr Chorąży
	BR189 z towarowym składem - Zschortau Foto: Piotr Chorąży

Poranek trochę chłodny, ale i na to sposób się znalazł, bo Włodar nalewkę wyśmienitą na wiśniach, co w prawdziwym polskim słońcu dojrzewały, odkorkował, ale niestety podzielić się nie chciał i już po chwili ciepło w błogi sen go wprawiło. Rysiek z Andrzejem i mości Pyssą niestety gdzieś się nam zgubili pędząc wehikułem po traktach niemieckich gładkich niezwykle.
My tymczasem chłonęliśmy widok czerwonej niczym dojrzałe jabłoni owoce, prawdziwej niemieckiej lokomotywy, lecz z wagonami prosto z naszej ukochanej ojczyzny, a kamień wiozącymi.
Dalsza podróż przebiegła dość szybko, tak, że godzinę po słońca górowaniu dotarliśmy do budowli ogromnej ze szkła i metalu zbudowanej, co domem miała się stać dla nas na trzy najbliższe dni. Ochoczo, ze śpiewem na ustach i w sercach zabraliśmy się do pracy przy rozpakowywaniu makiety i składaniu jej, gdy tymczasem mości Pyssa przyniósł nam glejty, co to mówiły, że wystawcami jesteśmy bez opłat wszelkich do hali wchodzić możemy a także, co się później okazało, tramwajami lipskimi za darmo jeździć możemy. Gdy już pracę ukończyliśmy i oto cudo nasze lśniło, wreszcie mogliśmy obaczyć, co też inni do pokazania mieli. Wśród niemieckich kaszan, co miano gniotów i chał nieprzeciętnych mogły tylko przyjąć, tylko jedna z nich a także dzieło ludzi z wyspy deszczami słynącej, a z Anglii mianowicie, na pochwałę ogromną zasługują. Wrażenie na nas wielkie zrobiła ilość stoisk nie tylko firm przeróżnych, ale i klubów niemieckich, gdzie sakwy ciężkie monet wszelkich spożytkowane były na budowę, acz efekty i tak marne były.

Jedna z najładniejszych makiet - wyrąb lasu sekwojowego Foto: Jakub Rakus	Tak zdobywano dziki zachód Foto: Jakub Rakus	Makieta w sakli TT - nasi targowi sąsiedzi Foto: Jakub Rakus
Nie ma to jak wesołe miasteczko - makieta Roco Foto: Jakub Rakus	Sprośne scenki na dioramie Viessmana Foto: Jakub Rakus	Fragment jednej z największych ale i ładniejszych makiet Foto: Jakub Rakus
Wąskotorowe talboty podczas "prawdziwego" załadunku Foto: Jakub Rakus	Na niemieckiej wsi Foto: Jakub Rakus	Ogrodowa kolej LGB Foto: Jakub Rakus
Prosto z fabryki Foto: Jakub Rakus	Model czy już prawdziwa kolej? Foto: Jakub Raku	A jak on dał się tam wprowadzić? Foto: Andrzej Cieślicki

Ale oto ciemno się już zrobiło i opuściliśmy halę, aby udać się na spoczynek do gospody o nazwie "B&B Hotel", a zafundowanej nam przez hojnych włodarzy wystawy i grodu Lipsk.
Dnia następnego zanim jeszcze słońce wstało i mgły nocne nie opadły, my już wchłonęliśmy strawę poranną przygotowaną przez gospodarzy noclegowni naszej i po kilkunastu minutach byliśmy w hali.
Wszystko było już przygotowane, tłumy gości stały już przed wejściem do hal, lecz oto strach blady padł na twarze nasze. Oto, bowiem okazało się, że w kraju obcym diabeł też jest i o nas nie zapomniał. Niemoc rzucił na lokomotywy nasze i te jeździć nie chciały. Dzięki bogom wszelkich religii, bo zjawił się Włodar, co przewody, kable i moc w nich płynąca ogromną okiełznać potrafi, zjawił się i uratował nas od zagłady niechybnej. Rozebrał pilot - urządzenie rodem z czeluści piekielnych dzięki magicznej mocy naprawił wszystko i oto nowe życie tchnęło we wnętrza modeli naszych. Wtedy też tłum dziki wdarł się pomiędzy stoiska i szum wielki uczynił szwargotem swym niezrozumiałym, choć Rysiek, co obeznany był nieco w mowie obcej twierdził, że chwalą nas, ale też niektórzy dziwią się, że u nas makietę budować można, a jeszcze inni nawet krytykować ją próbowali, bo za mało się na niej ruszało i mało kolorowa była. Niech spadnie na nich za to jakaś kara piekielna, nie dość, że pradziadowie nasi walczyć musieli z nimi o wolność, to jeszcze zwady szukają niepotrzebnej.
Dzień mijał, tłum się tłukł pokrzykując niezrozumiale, a my coraz bardziej zmęczeni będąc udaliśmy się w osobach trzech, mianowicie ja, Kudłaty i Piotrek na stacje pobliską - Neue Messe.

Samotny czerwony lok Foto: Piotr Chorąży	Neue Messe - podmiejska jednostka spalinowa Foto: Jakub Rakus	Biała strzała - pociąg EuroCity Foto: Jakub Rakus

Co tam też widzieliśmy można by opisywać przez godzin wiele następnych, ale nie na to tu jest miejsce i czas, choć wspomnieć muszę, że pociągi przeróżne tam były, i towarowe, i osobowe podmiejskie i ICki pędzące niczym strzały, a wszystko z czerwonymi lokami o wyglądzie podobnym mimo typów innych.
Dnia drugiego targów lipskich nawiedzeni zostaliśmy przez rodaków licznych grupę, co "pyssobusem" przybyli, aby to wydarzenie niezwykłe na własne oczy obaczyć. Ileż to nie było zachwytów i pochwał, choć osobom kilku (spod chorągwi imć pana, którego nazwiska z grzeczności wymienić nie śmiem, co wszechwładcą modelarzy kolejowych przez niektórych zwany jest) makieta nasza, jak od wieków zresztą, podobać się ze względów ideologicznych nie mogła.

Nasze cudo w prawie całej okazałości Foto: Piotr Chorąży	Piotrek obsługujacy makietę Foto: Jakub Rakus	Włodar - nasz pierwszy elektryk Foto: Jakub Rakus
Andrzej Cieślicki oraz autor tego tekstu Foto: Piotr Chorąży		Podczas odwiedzin rodaków - na drugim planie nasz kochany Martel Foto: Piotr Chorąży

Ale dość tych animozji, rodacy nasi szumu i zamętu wielkiego narobili, a i ludność tubylcza jakoś tłumniej przybyła, więc jeździć trzeba było więcej i mówić też. Gdy słońce już zaszło za horyzontu linię na odpoczynek zasłużony się udaliśmy i wszystko byłoby dobrze gdyby nie Rysio, któremu to nie wiadomo, co się nie spodobało się i już pod wieczór był zły jakiś i pokrzykiwał na resztę kompaniji.
Jednak to, co stało się rano przeszło nasze najśmielsze oczekiwania. Nie wiedzieć czemu, Rysiek wybuchł nagle, grzmoty na Piotrka piekielne rzucając, a i mi się też trochę oberwało, wyzywał nas od pijaków i nieodpowiedzialnych do bycia na tej wystawie. Choć Piotrek bronić się próbował, to i tak Rysiek podjął już decyzję. Wsiadł w swój wehikuł i odjechał z powrotem do kraju naszego zostawiając nas samych razem z makietą. Płaczu jednak nie było tylko pod nosem pomstowanie.
Co by się nie działo nasza kompanija wesoła parła dalej na przód. Po spakowaniu naszych podręcznych bagaży opuściliśmy gospodę zjadając wcześniej pożegnalne śniadanie w postaci kanapek z chleba, który to u alchemików w diabelskich procesach a nie u piekarza się upiekł.
W zwartej grupie wszyscy stawili się na targach. Gawiedź jak dnia poprzedniego tłumnie przybyła i szemrała coś niezrozumiale, tym gorzej, że Rysiek opuścił nas, a co nieco w obcym języku powiedzieć potrafił. Tymczasem ja, Kudłaty oraz Włodar udaliśmy się na dworzec główny w grodzie Lipsk dojeżdżając tam z pomocą piekielnej maszyny zwanej tramwajem. Budowlę z żelaza i szkła inżynierowie zza granicy przeogromną postawili jakby samemu Bogu dorównać chcieli. A i pociągów ile przeróżnych spotkać tu mogliśmy. Co chwilę jakiś inny przyjeżdżał albo odjeżdżał. Szum wielki, ludzi pełno, nawet makiety trzy odpustowe postawili, co się wszystko ruszało za wrzuceniem monety złotej, brakowało tylko jeszcze kataryniarza i karła piłeczkami żonglującego. W drodze powrotnej wstąpiliśmy jeszcze do gospody gdzie Kudłaty z Włodarem napoili się solidnym kuflem trunku złocistego i w pełni szczęśliwi powróciliśmy do targowej hali.

Tatry w trakcji podwójnej z wagonem doczepnym Foto: Jakub Rakus	Lipskie tramwaje Foto: Jakub Rakus	Hala dworca głównego Foto: Jakub Rakus
Spalinowa jednostka - u nas by się nigdy nie opłacało Foto: Jakub Rakus	BR52 jako pomnik w hali dworca Foto: Jakub Rakus	Latający Hamburczyk Foto: Jakub Rakus
Wewnątrz hali dworca Foto: Jakub Rakus		Zabita dechami stara nastawnia - Leipzig Hbf Foto: Jakub Rakus

Ludzi było coraz mniej, zaczęliśmy powoli przygotowywać się do powrotu. W chwili pewnej, gdy na stoisku sam zostałem dwóch dostojnych gości przyszło i w obcej mowie prawić rozpoczęli. Nic z tego nie zrozumiałem, głową tylko kiwnąłem, ale dyplom zdobiony kunsztownie wręczyli do rak mych a mówiący o tym jak to nam wdzięczni są za przybycie i cuda naszego wystawienie. Gdy już ściemniać się zaczęło i ostania godzina się zbliżała wszyscy do pracy rękawy zakasaliśmy i pakować zaczęliśmy na powrót makietą naszą. Tak upłynęło nam z godziny półtora i wreszcie siedzieliśmy już w pojeździe razem z cudem w kartonach i pędziliśmy do ojczyzny ukochanej, aby powiedzieć wszem i wobec że oto my, najdzielniejsi z dzielnych pojechaliśmy do nieznanego nam kraju i cudzoziemców tam zadziwiliśmy, za co niezły woreczek monet brzęczących się trafił.
Do grodu rodzimego powróciliśmy, gdy świtać się zaczęło po kolei każdy do domu został odwieziony. Za wypakowanie makiety zabraliśmy się w godzin kilka później, lecz mnie tam już nie było, bom spał po podróży ciężkiej i członki me wstać nie bardzo chciały.

I ja tam byłem, lecz ani miodu ani wina nie piłem, bo toć ci miód tylko sztuczny, a na wino to za młody jeszczem jest, a i od alkoholu to stronię.

Relację powyższą napisał pod natchnieniem wielkim Jakub Rakus

Wielkie pakowanie Foto: Piotr Chorąży	Dwie piękności - stonka i suka Foto: Piotr Chorąży	SM-y 31 oraz 42 na Paprokach Foto: Andrzej Cieślicki
Gdzie tak pędzi? Foto: Andrzej Cieślicki	Suka z ryflakiem Foto: Andrzej Cieślicki