W ostatni weekend stycznia odbyły się w stolicy podziemnej pomarańczy, jednym z naszych klubowych ulubionych miast, Poznaniem zwanym, ekumeniczne warsztaty modelarskie.
Ekumeniczne bo zjechali ze stron odległych bardzo i trochę mniej przedstawiciele różnych wyznań modelarskich, a byli Mistrz i Małgorzata „Lewińiści” Tomek „Meser” Szmid z grodu nad Odrą samotny adept sztuki budowy makiet, Tomasz „Flotoma”Florczak róznież swą drogą idący, wreszcie my wesoła kompania z Łodzi miasta, z odłamu umiarkowanie radykalnego.
Jeszcze kilku innych których z nazwiska nie znam, oraz niemała grupa złaknionych wiedzy.
A brakło wyznawców ultra ortodoksyjnego nurtu lewinizmu „ Turkistów” z Bytomia, nie pojawili się obrażenia jak zwykle „Fremiści „ z grodu gdzie bestia nie wie do czego służą dziewice, nie wspomnę o braku przedstawiciela, choćby jednego, z zakonu „Geriatros” ze Stolycy, o innych nie wspomnę.
Mimo braku tak wielu „znakomitości”i parszywej pogody pierwsze warsztaty modelarskie okazały się wielce udaną imprezą, a o tym po kolei.

Część naszej ekipy Michał „Acid” Górecki , Grześ „Teletubiś” Szych, i Radek „Kudłaty” Pasternak pojechali już w piątek, co z pewnością wpływ na ich kondycję miało niebagatelny, a na co spuśćmy zasłonę miłosierdzia, reszta czyli ja i nasz Prezes Piotr Chorąży pojechaliśmy w sobotę skoro świt, około ósmej godziny.
Pociągiem dotarł w piątek nasz kompan Irek „Parowozik” Rokosz z Żabiej Wólki.
Cały ten wyjazd niezmiernie męczący był dla Piotrka, bo w noc przed nim spał niewiele i na miejscu długie rozmowy nocne, sen uniemożliwiające, zmęczenie spotęgowały, dodatkowo jeszcze nie mógł się zdrzemnąć bo prowadził, nauczka na przyszłość coby inaczej planować marszrutę.

Sobota, powitani przez Prezesa Prezesów Ryśka Pyssę, uścisnąwszy znajomych i nie całkiem, rozkładamy się z naszymi szpargałami, i zaczynamy dobrą jak się okazało zabawę.
Piotrek z Irkiem waloryzują tabor, Kudłaty szutruje tor na module który zabraliśmy do ćwiczeń , Michał trochę waloryzuje trochę składa wagony, ja się włóczę od stolika do stolika, zabieram trochę głos podczas wykładu Mesera na temat fototrawienia.
Ciągle się ktoś przysiada, pyta, dyskutuje, mieszają się obsady stolików, okazuje się że każdy może się czegoś nowego nauczyć, i może nauczyć kogoś, absolutny brak zadęcia, atmosfera rodzinna.
Poznajemy coraz nowych ludzi, sympatycznego Pana z Piły, z Piaseczna z którym przegadaliśmy szmat czasu, a którego odwiedzimy jak tylko zejdą lody z ziemi naszego kraju.
Okazuje się że nie jesteśmy tacy straszni jak niektórzy myśleli.
Leszek Lewiński prosi Kudłatego o pomoc w sadzeniu trawy, epokowa chwila nasz Radek uczy Mistrza sadzić trawę, a morał z tego że nie wstyd prosić o pomoc.
Mija szybko czas, przerwa idziemy na obiad, krótki spacer któremu absolutnie nie sprzyja pogoda, wracamy na salę.
Jedynym mankamentem jest mizerne oświetlenie, ale staramy się jakoś to przeżyć, pracy huk, Piotrkowi Krzykowskiemu pokazuję jak się składa trawionki, dyskutujemy trochę o oprzyrządowaniu i technologiach.
Zbliża się koniec dnia, Rysiek zaprasza obecnych na kolację w piwnicy która od lat jest nawiedzana przez nas, ma swój klimat i urok, zasiadamy i w skupieniu od czasu do czasu wtrącając dowcipne uwagi, spożywamy dary Boże.
Po kolacji dyskusja na temat kondycji polskiego modelarstwa kolejowego, przyszłości, projektu naszej krajowej normy dotyczącej budowy makiet i wielu innych istotnych spraw.
Po raz pierwszy dyskusja ma przebieg konstruktywny, brak złośliwości, przytyków, same konkrety, widać że zachodzą pozytywne zmiany, szkoda tylko że obrażeni na wszystko i wszystkich nie biorą udziału w tejże, może kiedyś dojdziemy do tego że robimy to samo dla przyjemności, nie po to by zbawić świat.
Objedzeni wracamy na kwaterę, odwiedzamy Żabkę i oddajemy się dyskusji aż po świt.

Czterch muszkieterów foto: Paweł Radecki	Ogrodnik Kudłaty foto: Paweł Radecki	Nasza brygada przy pracy foto: Przemek Sello
Warsztaty samochodowe Tomka Florczaka foto: Przemek Sello	Kudłaty uczy Mistrza sadzić trawę foto: Jarek Kozłowski	Kolacja Mistrzów foto: Przemek Sello

O czwartej Grześ budzi mnie proponując tabletki na lepsze trawienie, ta cholera się wymyka i szukamy jej w ciemnościach, świt (około 7.30) kąpiel szurum burum, i na śniadanko w stołówce internatu.
Około dziewiątej zjawiamy się w szkole, Leszek prowadzi szkolenie na temat konstruowania rozkładu jazdy, okazuje się ze nie jest to tak przerażające jak by się zdawało, bierzemy się do roboty i my.
W tzw. międzyczasie poszliśmy z Kudłatym fotografować tramwaje oraz na kawę, zaczyna lać, jedyny otwarty lokal to McDonald, w szumie rozmów (około 10 rano w niedzielę, tłok jak cholera) obserwując durne teledyski na telebimkach, oraz wpatrzonych nie mniej durnie w obrazki młodych ludzi, pijemy to co przypomina kawę i herbatę i wracamy do kolegów.

I znów My foto: Przemek Sello	Nasz Mistrz i Małgorzata innego Mistrza foto: Paweł Radecki

To co miłe szybko się kończy, łzy pożegnania uściski całusy, wpisy w sztambuchach , czas nam, postanawiamy wracać inną niż autostradowa drogą, ze względu na monotonię podróży wspomnianą trasą.
Jemy obiad w mlecznym barze, i w drogę, pierwszy postój w okolicy kopalni węgla brunatnego, oczywiście w celu złapania „krokodyli”, se stoimy, Piotrek mruży oczęta, nagle jest pomyka nasypem, nie wysiadając przez otwarte drzwi cykamy fotki, jedziemy dalej by po kilku minutach złapać drugi skład jadący w stronę stacji załadowczej.
 

Cudo wśród pól foto: Paweł Radecki	Pierwszy krokodyl foto: Paweł Radecki	Krokodyl drugi foto: Paweł Radecki

Gnamy dalej co chwilę leje, co chwilę wychodzi na moment słońce, koszmarna pogoda, robi się szaro wjeżdżamy do Sompolna, którego historię i wygląd znam z literatury i opowieści kolegów, niestety zastajemy ruiny, z niegdyś tętniącej życiem dużej stacji wąskotorowej niewiele zostało, widok zaiste przygnębiający.
 

Budynek stacyjny foto: Paweł Radecki	Sompolno ruiny foto: Paweł Radecki	Dawna lokomotywownia foto: Paweł Radecki

Nadchodzi ciemność, w obawie by nie zabrała naszych dusz, odjeżdżamy śpiesznie, jeszcze tylko zbiorowy najazd na „kibelek” na stacji benzyniastej i do domu.
Docieramy do klubu około dziewiętnastej, szybkie rozpakowanie, chwila oddechu i na kwatery, czas wracać.

W imieniu swoim i kolegów dziękuję wszystkim obecnym za dwa dni świetnej zabawy i relaksu, który jest niezbędnym w życiu dorosłego człowieka.
Z powodu „padnięcia” matrycy w aparacie Michała, oraz mojemu gapiostwu zdjęć posiadamy niewiele, z tego też powodu posiłkować się będziemy zdjęciami Przemka Sello i Jarka Kozłowskiego którym dziękuję za zgodę na publikację tychże.

Dla Was w absolutnym skrócie, po tygodniu relację napisał Kpt.Nemo